Septembra 1814. godine, Austrijanci oslobađaju Karađorđa, posle niza neuspešnih ubeđivanja da se prihvati austrijskog pokroviteljstva. On, zajedno sa porodicom i većom grupom ustaničkih starešina i njihovih porodica, odlazi u Hotin, Besarabija (danas u Ukrajini) pod okrilje ruskog cara Aleksandra.
U Hotinu Karađorđe sve vreme pokušava da okupi svoje vojvode i da se spremi za vojni povratak u Srbiju kako bi nastavili ustanak. Takođe, pokušava da se sastane sa ruskim carem kako bi dobio finansijsku i vojnu podršku za produžetak borbe sa Turcima i konačno oslobođenje Srbije. Zato Karađorđe odlazi u Sankt-Peterburg u nameri da se lično sa carem Aleksandrom dogovori i usaglasi oko nastavka ustanka. Međutim, u Sankt-Peterburg stiže i nezvanična delegacija Karađorđevog kuma Miloša Obrenovića koja traži od Rusa da Karađorđe ostane u Hotinu i da se nipošto ne dozvoli njegov povratak u Srbiju, jer bi njegov povratak uznemirio Turke, a narod nije voljan da opet krene u rat.
Karađorđe je u Sankt-Peterburgu primljen sa nezapamćenim oduševljenjem. Najviši ruski krugovi su bili potpuno impresionirani njegovim prisustvom i figurom.
Sastao se oči u oči dva puta sa carem. Jednom prilikom je car Aleksandar čak insistirao da čuvenog Černog Georgija upoznaju i njegova majka, carica Marija Fjodorovna i supruga, carica Jelisaveta Aleksejevna, jer su goreli od želje da vide uživo i stegnu ruku istorijskom junaku voždu Serbov, koji je sam sa svojom narodnom vojskom, kao niko pre, do temelja podrivao Osmansku imperiju. Priređivani su carski prijemi Karađorđu u čast, a sam vožd je uživao nesumnjive simpatije i poverenje ruskog dvora.
U Rusiji je Karađorđe stupio u kontakt sa grčkom tajnom organizacijom Heterijom („Φιλική Εταιρεία“) koja je osnovana u Odesi i okupljala najznamenitije Grke u Ruskom carstvu, Grke u Osmanskoj imperiji, kao i vlaške prvake poput Todora Vladimireskua, vođu Vlaškog ustanka protiv Turaka iz 1821. godine i ostale pravoslavne prvake. Član i pokrovitelj Heterije je bio i sam ruski car Aleksandar I Romanov.
Ideja oko podrške Heteriji je bila da Rusija pomogne svepravoslavni ustanak unutar Osmanske imperije. Tako bi se u istom trenutku na ustanak digli svi Grci, sa obe strane grčkog nacionalnog prostora i evropskog i maloazijskog, svi Rumuni i svi Srbi, a priključili bi im se kasnije i Bugari. Uz njih, Ruska vojska bi napala Turke i u sveopštoj borbi pravoslavnih naroda, slomila bi se Osmanska imperija i ponovo bi se oslobodili pravoslavni narodi i njihove drevne države.
Sa takvim idejama i dogovorima, Karađorđe je iz Hotina krenuo sa ruskim pasošem tobože na oporavak u banju Mehadiju, u južnoj Rumuniji. Tajno dolazi u Jaši, odatle u Bukurešt, a iz Bukurešta i Oršave stiže u Mehadiju, u kojoj se, naravno ne zadržava dugo. Iz banje Mehadije Karađorđe tajno prelazi u Vršac i pošto je u Vršcu dočekao Vidovdan, vožd kao izuzetno pobožan čovek, odlazi u vršački saborni hram Svetog oca Nikolaja.
Srpski narod ga prepoznaje i čak mu javlja da je krenula austrijska potera za njim. Uz pomoć Vrščana, Karađorđe odlazi u Belu Crkvu gde se smešta kod svog velikog prijatelja Toše Nedeljkovića. Nakon nekoliko dana Nedeljković stupa u kontakt sa austrijskim zapovednikom granice na Dunavu kod Banatske palanke Pantom Ostojićem. Tu, kod Banatske palanke, Ostojić tajno prebacuje Karađorđa preko Dunava uz tvrđavu Ram.
Nakon četiri pune godine zarobljeništva i izgnanstva, Karađorđe je prvi put u svojoj ustaničkoj Srbiji. Početkom jula prelazi i Moravu i kod Velike plane vraća se u rodnu Šumadiju.
Karađorđe je došao sa velikom nadom za početak novog svepravoslavnog ustanka i ujedinjenje svih pravoslavnih naroda u borbi za oslobođenje od Turaka, uz podršku Rusije. Sa tim planovima došao je i da se sastane i na dogovor kod svog kuma koga je venčao, kneza Miloša Obrenovića.
Najpre se skrivao u podrumu kod kmeta Stojadina iz Velike Plane odakle stupa u vezu sa svojim drugim kumom Vujicom Vulićevićem u nadi da će ovaj dogovoriti sastanak sa Milošem. Kum Vujica predlaže kumu Karađorđu da se smesti u jedno skriveno mesto Radovanjskog luga, na trlu Dragića Vojkića.
Tu su Karađorđe i njegov pratilac Naum Krnar i zanoćili u toj kobnoj noći između 25. i 26. jula 1817. godine.
